Αυτό που με προβληματίζει ως προπονητή και ως αθλητή, δεν είναι η επιθυμία να συμμετέχεις και να ολοκληρώσεις κάτι μεγάλο. Είναι η ανάγκη να φτάσεις στο τέλος χωρίς να έχεις περπατήσει τη διαδρομή, να "πηδήξεις" βήματα κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όταν ένας προπονητής –συνειδητά ή ασυνείδητα– καλλιεργεί την αίσθηση ότι οι αθλητές του είναι "διαφορετικοί", "ανώτεροι", "εκλεκτοί", τότε σταδιακά στήνει ένα πλαίσιο σύγκρισης, όχι εξέλιξης. Η ανάγκη του ίδιου να επιβεβαιώσει την αξία του μέσα από την απόλυτη αφοσίωση των αθλητών του, λειτουργεί σαν μικρό δηλητήριο που διαχέεται στις σχέσεις.
.jpg)
Συχνά ακούγεται η φράση "πρέπει να δουλεύεις στις αδυναμίες σου για να ισορροπήσεις τις επιδόσεις σου". Ωστόσο, αυτή η λογική μπορεί να υπονομεύσει τόσο τη συνολική απόδοση όσο και την ψυχολογία του αθλητή. Από τη δική μου οπτική, η εστίαση στο δυνατό σημείο ενός αθλητή προσφέρει μεγαλύτερη αξία.
Η πίστη είναι μια δύναμη που μπορεί να μας αλλάξει ριζικά. Όταν πιστεύουμε βαθιά – είτε σε έναν ανώτερο σκοπό, σε μια ανώτερη δύναμη, ή απλά στον ίδιο μας τον εαυτό – κάτι συμβαίνει μέσα μας. Δεν είναι μόνο ψυχολογικό, αλλά και φυσιολογικό. Ο εγκέφαλος και το σώμα μας ανταποκρίνονται στη βαθιά πίστη και δημιουργούν συνθήκες που μας φέρνουν πιο κοντά στους στόχους μας.
Η νίκη του Jakob Ingebrigtsen στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Cross Country ήταν ένα ακόμη κεφάλαιο στην εντυπωσιακή του καριέρα. Ο Νορβηγός δρομέας δεν είναι απλώς ένας ακόμα ταλαντούχος αθλητής. Αντιθέτως, αποτελεί μία μοναδική φιγούρα στο χώρο του παγκόσμιου στίβου και των μεγάλων αποστάσεων, καθώς έχει καταφέρει να διακριθεί τόσο στο ταρτάν όσο και στον ανώμαλο δρόμο.
