«Την άλλη εβδομάδα θα είμαι πνιγμένος/η, οπότε βάλε μου πιο έντονες/πολλές/μεγάλες προπονήσεις τώρα για να "καλύψω" ό,τι θα χάσω». Και κάπου εκεί, χρειάζεται να πατήσουμε φρένο. Όχι στην προπόνηση, αλλά στη λογική που την περιβάλλει.
Αυτό που με προβληματίζει ως προπονητή και ως αθλητή, δεν είναι η επιθυμία να συμμετέχεις και να ολοκληρώσεις κάτι μεγάλο. Είναι η ανάγκη να φτάσεις στο τέλος χωρίς να έχεις περπατήσει τη διαδρομή, να "πηδήξεις" βήματα κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όταν ένας προπονητής –συνειδητά ή ασυνείδητα– καλλιεργεί την αίσθηση ότι οι αθλητές του είναι "διαφορετικοί", "ανώτεροι", "εκλεκτοί", τότε σταδιακά στήνει ένα πλαίσιο σύγκρισης, όχι εξέλιξης. Η ανάγκη του ίδιου να επιβεβαιώσει την αξία του μέσα από την απόλυτη αφοσίωση των αθλητών του, λειτουργεί σαν μικρό δηλητήριο που διαχέεται στις σχέσεις.
.jpg)
Συχνά ακούγεται η φράση "πρέπει να δουλεύεις στις αδυναμίες σου για να ισορροπήσεις τις επιδόσεις σου". Ωστόσο, αυτή η λογική μπορεί να υπονομεύσει τόσο τη συνολική απόδοση όσο και την ψυχολογία του αθλητή. Από τη δική μου οπτική, η εστίαση στο δυνατό σημείο ενός αθλητή προσφέρει μεγαλύτερη αξία.
Η πίστη είναι μια δύναμη που μπορεί να μας αλλάξει ριζικά. Όταν πιστεύουμε βαθιά – είτε σε έναν ανώτερο σκοπό, σε μια ανώτερη δύναμη, ή απλά στον ίδιο μας τον εαυτό – κάτι συμβαίνει μέσα μας. Δεν είναι μόνο ψυχολογικό, αλλά και φυσιολογικό. Ο εγκέφαλος και το σώμα μας ανταποκρίνονται στη βαθιά πίστη και δημιουργούν συνθήκες που μας φέρνουν πιο κοντά στους στόχους μας.
