Η Φιλίππα Πουλίδου, αθλήτρια με πάνω από τέσσερις δεκαετίες αδιάλειπτης παρουσίας στο δρομικό χώρο, είναι μία από τις πρώτες Ελληνίδες που τόλμησαν να σταθούν στην εκκίνηση του Μαραθωνίου. Με σημαντικές επιδόσεις από τα 1500μ. στίβου έως και τον μαραθώνιο, συνεχίζει μέχρι σήμερα να αγωνίζεται και να κατακτά ρεκόρ στην κατηγορία των βετεράνων, έχοντας αφήσει το δικό της στίγμα στον χώρο. Αγαπά το τρέξιμο βαθιά και μοιράζεται με ενθουσιασμό τη χαρά του να βλέπει νέους ανθρώπους να το αγκαλιάζουν. Στο παρακάτω προσωπικό της κείμενο, θυμάται, συγκρίνει και εμπνέει.
Ένα αγώνισμα-σύμβολο ψυχικής και σωματικής αντοχής.
Ένα αγώνισμα υπέρβασης, όπου ο πιο απαιτητικός σου αντίπαλος δεν είναι άλλος από τον εαυτό σου.
Κάθε χιλιόμετρο, κάθε βήμα στα 42.195 μέτρα, είναι και μία νέα πρόκληση.
Αν κάνουμε μια αναδρομή στα τελευταία 40 χρόνια τόσο στην ελληνική όσο και στην παγκόσμια αθλητική σκηνή, θα δούμε τεράστιες αλλαγές. Ο μαραθώνιος έχει γίνει πλέον ένα παγκόσμιο γεγονός. Χιλιάδες αγώνες διοργανώνονται σε κάθε γωνιά της γης και χιλιάδες δρομείς, ερασιτέχνες και μη, αγωνίζονται με πάθος. Η άνθιση του αγωνίσματος είναι εκπληκτική και αυτό είναι υπέροχο!
Στη δική μου εποχή, όμως, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Μιλάω καθαρά από προσωπική εμπειρία. Ασχολούμαι με τις μεγάλες αποστάσεις εδώ και 43 χρόνια. Όταν ξεκίνησα, το όνειρο του μαραθωνίου έμοιαζε μακρινό, σχεδόν απαγορευμένο, ειδικά για τις γυναίκες. Ήμουν ήδη αθλήτρια όταν το 1982 το αγώνισμα μπήκε για πρώτη φορά στο πρόγραμμα των γυναικών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, και το 1984, στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες, παρακολουθούσα συγκλονισμένη την υπέρβαση της Ελβετίδας Γκαμπριέλα Άντερσεν.
Με υποδομή επτά χρόνων στα 1500, 3000 και 10.000μ., στα 21 μου αποφάσισα να μπω στον κόσμο του μαραθωνίου. Λίγες οι γνώσεις μας τότε, είχα μια καθοδήγηση από τον εξαιρετικό μου προπονητή Νίκο Ψαρομιχαλάκη και αντλούσα κάποιες συμβουλές από το περιοδικό Runner’s World που έβρισκα κάθε μήνα στο περίπτερο της Γλυφάδας. Long runs, διαλειμματικές με χιλιάρια-δυάρια-τριάρια, αυτά ήταν όλα. Τέμπο; Άγνωστη λέξη. Gel, ηλεκτρολύτες, salt sticks; Τίποτα! Λίγο νερό, κάθε 15χλμ, και αυτό με μέτρο, να μη φουσκώσουμε! (Στον πρώτο μου μαραθώνιο δεν ήπια καθόλου με αυτόν τον φόβο…)
Διατροφή; Μακαρόνια και γλυκά του ταψιού. Για ενέργεια! (Εδώ γελάστε άφοβα!)
21 Οκτωβρίου 1990. Εκκίνηση σε έναν μαραθώνιο Αθήνας με 200-300 άτομα, σε διαδρομή με κώνους και αυτοκίνητα να περνούν δίπλα. Σταθμοί ανεφοδιασμού με σφουγγάρια και... τέλος!
Το πρώτο μισό εύκολο, σε παρασύρει. Μετά τα μισά, όμως… τα πράγματα δυσκολεύουν. Περίμενα να περάσει κάποιο αυτοκίνητο να με μαζέψει. Τίποτα. Κανείς. Ερημιά. Ώσπου, ευτυχώς, με βρήκε ένας συναθλητής. Με σήκωσε και με πήγε μέχρι τον τερματισμό, γιατί ήταν αδιανόητο να εγκαταλέιψω στον πρώτο μου μαραθώνιο. Τον ευγνωμονώ πάντοτε.
Τερμάτισα. Σε κακά χάλια... Με αφυδάτωση. Και είπα: «Δεν ξανατρέχω ποτέ!»
Μα ο μαραθώνιος σου δίνει μαθήματα. Κι εγώ το πήρα το μάθημά μου.
Ξεκίνησα από την αρχή. Μετά από 14 χρόνια, γύρισα με στόχο το sub 3. Πάλεψα πολύ. Το πέτυχα. Μα πάνω απ’ όλα, οι επόμενοι 23 μαραθώνιοι ήταν γεμάτοι χαρά. Τερματισμοί με δυνάμεις, με ενέργεια, με χαμόγελο.
Πλέον γνωρίζουμε. Υπάρχει το διαδίκτυο. Η επιστήμη προχώρησε. Η διατροφή, η αποκατάσταση, τα προγράμματα, όλα είναι πιο δομημένα, πιο προσιτά. Όμως τίποτα δεν γίνεται χωρίς σωστή προετοιμασία και συνέπεια. Από το 5άρι, στο 10άρι. Από τον ημιμαραθώνιο στον μαραθώνιο. Με μέθοδο, με πρόγραμμα. Με ειδικούς και έμπειρους προπονητές.
Ο μαραθώνιος δεν είναι απλώς αγώνας. Είναι ιστορία. Είναι η προσωπική σου ιστορία.
Η μόνη συμβουλή που δίνω;
Σεβάσου το αγώνισμα. Σεβάσου τον εαυτό σου.
Τρέξε. Τερμάτισε. Χαμογέλα.
Αγάπησε τον μαραθώνιο και αγάπησε τον εαυτό σου. "
.jpg)
