Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας είναι για πολλούς κάτι παραπάνω από ένας δρομικός αγώνας, είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό τους, μια αφορμή να βρουν ένα κομμάτι τους, μια νέα ή μια παλιά, αλλά ξεχασμένη ταυτότητα.
Η Άρτεμις Φραντζόγλου κέρδισε το στοίχημα και αφηγείται την εμπειρία της...
Ήταν ένα όνειρο που κουβαλούσα χρόνια μέσα μου, μα κάθε φορά το άφηνα πίσω. Οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δεν είχαν σχέση ούτε με τη γυμναστική ούτε με το τρέξιμο και κάποιοι, μάλιστα, δεν πίστευαν καν ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Έτσι, χρόνο με τον χρόνο, παραμέριζα αυτή την ανάγκη.
Όταν όμως απομακρύνθηκα από σχέσεις που με κρατούσαν πίσω, βρήκα το θάρρος να ξεκινήσω. Δειλά στην αρχή, άρχισα τις προπονήσεις, με τη μεγάλη βοήθεια του προπονητή μου, του κ. Γιώργου Λουφέκη, αλλά και με τη στήριξη ανθρώπων που ήρθαν αργότερα στη ζωή μου και πίστεψαν σε μένα.
Δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να ισορροπήσω ανάμεσα στη δουλειά, τις προπονήσεις και το πρόγραμμα της κόρης μου. Ήταν πιεστικό, αλλά μου έδωσε τη δύναμη να αποδείξω πρώτα στον εαυτό μου πως όταν θέλεις κάτι πραγματικά, μπορείς να το πετύχεις. Και όταν έχεις τους σωστούς ανθρώπους δίπλα σου, όλα γίνονται πιο όμορφα.
Έτσι, στα 42 μου χρόνια, έτρεξα τα 42 χιλιόμετρα. Οξύμωρο, και ταυτόχρονα βαθιά συμβολικό. Γιατί τα τελευταία χρόνια είχα χάσει την πίστη στον εαυτό μου και με τον μαραθώνιο την ξαναβρήκα.
Δεν κυνηγούσα τον χρόνο· ούτε και θα το κάνω στο μέλλον. Το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω τη διαδρομή, να γευτώ την εμπειρία, να νιώσω το δέος του Αυθεντικού Μαραθωνίου. Και άξιζε. Κάθε χιλιόμετρο άξιζε.
Ο κόσμος που εμψυχώνει τους δρομείς, τα παιδάκια που μου έδωσαν ένα κλαδί ελιάς στον Μαραθώνα, που κράτησα μέχρι το τέλος και ύστερα η είσοδος στο Καλλιμάρμαρο... Μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Για μένα, αυτός ο αγώνας ήταν ένα ταξίδι αυτογνωσίας σε 42 χιλιόμετρα. Ένα ταξίδι που με έκανε πιο δυνατή, πιο σίγουρη για μένα.
Κι αυτό θέλω να το ξαναζήσω, αυτή τη φορά με λιγότερο άγχος, με περισσότερη χαρά και απόλαυση.
Κι αν έχω να πω κάτι σε όσους σκέφτονται να τρέξουν μαραθώνιο, είναι αυτό:
Τολμήστε το. Δεν είναι μόνο τρέξιμο. Είναι μια εμπειρία που θα σας αλλάξει.
Θα βρείτε μέσα σας δύναμη που δεν ξέρατε ότι έχετε.
Και όταν τερματίσετε, θα καταλάβετε πως το μεγαλύτερο έπαθλο δεν είναι το μετάλλιο· είναι ο ίδιος σας ο εαυτός."
Διάβασε επίσης: Μαραθώνιος: Τότε που δεν υπήρχαν gel… κι όμως τρέξαμε
