Ένας αγώνας τεσσάρων εποχών. Μια δοκιμασία για το σώμα, το μυαλό και την ψυχή.
Αφηγείται ο Μάριος Κασάπης, αθλητής του L-Crew από την Κύπρο
Ο φετινός Ro.C 50 miles δεν ήταν απλώς ένας ultra αγώνας βουνού. Ήταν μια εμπειρία επιβίωσης, μια συνάντηση με τα όρια, ένας αγώνας που έγραψε ιστορία ως ο πιο σκληρός RoC που έχει γίνει ποτέ. Και είχα την τιμή – και τη δύναμη – να είμαι εκεί.
Η προετοιμασία για έναν τέτοιο αγώνα δεν είναι ποτέ μόνο σωματική. Την Πέμπτη ξεκινήσαμε από Κύπρο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη, κι από εκεί οδικώς για 3,5 ώρες μέχρι το Καταφύγιο «Μιχάλης Θεοδωρίδης» στον Λειβαδίτη Ξάνθης, το οποίο έγινε η βάση μας για τον αγώνα. Την Παρασκευή, στο Δασικό Χωριό, παραλάβαμε τα bibs και μαζί με αυτά, το βάρος αλλά και τον ενθουσιασμό για ό,τι μας περίμενε.
Η ανυπομονησία να βρεθώ ξανά στα μονοπάτια της Ροδόπης ήταν απερίγραπτη. Φίλοι, συναθλητές, άνθρωποι γνώριμοι, μας υποδέχθηκαν με αγκαλιές, λόγια καρδιάς και κοινό ενθουσιασμό για το πρωινό του Σαββάτου.
Το βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Η αϋπνία δεν οφειλόταν μόνο στο άγχος, αλλά και στη συνειδητοποίηση του τι πήγαινα να κάνω. Για μένα, αυτός ο αγώνας ήταν κάτι τεράστιο. Ανάμεσα σε δουλειές, παιδιά, οικογενειακές υποχρεώσεις και προπονήσεις σε ένα μικρό βουνό που καμία σχέση δεν έχει με τη Ροδόπη, ένιωθα ότι ήρθε η στιγμή να δοκιμαστώ πραγματικά.
Στις 04:20 το πρωί του Σαββάτου ξεκινήσαμε από το καταφύγιο για το σημείο εκκίνησης. Ο καιρός ήταν ήρεμος και εγώ ξεκίνησα γεμάτος ενέργεια, συγκεντρωμένος στα πλάνα μας με τον coach: σωστή τροφοδοσία, υπομονή, διαχείριση χωρίς λάθη. Πλάι μου από το πρώτο μέτρο ο φίλος και συνοδοιπόρος, Λοΐζος. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλο για τον επόμενο σταθμό.
Ο Ro.C έχει μόνο τρεις σταθμούς τροφοδοσίας. Αυτό και μόνο αρκεί για να καταλάβει κανείς πόσο απαιτητικός είναι. Αλλά εκεί, κάθε φορά, μας περίμεναν οι εθελοντές – πραγματικοί ήρωες – με χαμόγελο, στήριξη και όλα όσα χρειαζόμασταν για να συνεχίσουμε.
Όλα πήγαιναν εξαιρετικά... μέχρι τις 13:30, κοντά στα 60 χλμ. Από τη μία στιγμή στην άλλη, το τοπίο μετατράπηκε σε σκηνικό ταινίας επιβίωσης. Σφοδρές καταιγίδες, χαλάζι, ισχυροί άνεμοι και απότομο κρύο χτύπησαν τη Ροδόπη.
Όπως μας είπαν αργότερα και οι διοργανωτές, αυτό που συνέβη ήταν πρωτοφανές ακόμα και για εκείνους.
Η ήδη συσσωρευμένη κόπωση και η αϋπνία με χτύπησαν σκληρά. Το σώμα μου άρχισε να καταρρέει. Εμφανίστηκαν συμπτώματα υποθερμίας – για πολλές ώρες. Οι εικόνες γύρω μας ήταν σαν εφιάλτης: μονοπάτια που εξαφανίστηκαν, ορμητικά ποτάμια που μας έφταναν ως τη μέση, λάσπες γλιστερές σαν πάγος.
Αλλά δεν σταμάτησα. Ο Λοΐζος, σε καλύτερη κατάσταση, με βοήθησε να συνεχίσω. Στο checkpoint Talia 2, στο 70ο χλμ, βρήκαμε και τον Γιάννη – φίλος κι αυτός – να παλεύει με τα ίδια συμπτώματα, λευκός σαν το χιόνι.
Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μαζί. Έπρεπε να αλλάξω φανέλα και να κρατηθώ όρθιος. Οι 2 μας γίναμε 3.
Ανεβήκαμε τον Καπετάν Θεολόγο, μια δύσκολη ανηφόρα ακόμα και για σώματα ξεκούραστα – κι εμείς ήμασταν ήδη 70 χιλιόμετρα μέσα, με υποθερμία. Μετά τον Λειβαδίτη, πιάσαμε τον χωματόδρομο που οδηγεί στον τερματισμό.
Εκεί πια δεν τρέχεις με τα πόδια. Εκεί τρέχεις με την ψυχή.
Εκεί γίνεσαι πραγματικός ultra runner. Εκεί το βουνό σε ταπεινώνει, σε δοκιμάζει, σου δείχνει τη μικρότητά σου αλλά και το μεγαλείο των ανθρώπων που στέκονται δίπλα σου. Εκεί εκτιμάς βαθιά τη φιλία, την αλληλεγγύη και την αξία του να συνεχίζεις – απλώς να συνεχίζεις.
Οι τρεις μας φτάσαμε μαζί. Χτυπήσαμε τις κουδούνες με δάκρυα στα μάτια, αγκαλιασμένοι. Δεν χρειάστηκαν λόγια. Η αγκαλιά αυτή τα είπε όλα.
Τερματίσαμε σε 13 ώρες και 29 λεπτά. Μια εμπειρία που μου δίδαξε πολλά, μια μέρα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου.
Και λίγες ώρες μετά... τερμάτισε και η Μάχη μου. Η γυναίκα μου, το στήριγμά μου, η δύναμή μου. Έδωσε τη δική της μάχη, όπως όλοι μας.
Περήφανος, ευγνώμων, πλήρης.
Για το σώμα που άντεξε. Για το μυαλό που πάλεψε. Για την ψυχή που δεν λύγισε.
