Το πρώτο της τρίαθλο, και μάλιστα Off-Road, δεν ήταν απλώς ένας αγώνας, αλλά ένα προσωπικό στοίχημα ζωής.
Γράφει η Νάσια, τριαθλήτρια του L-Crew
"Με λένε Νάσια. Είμαι μαμά, επαγγελματίας και μέχρι πρόσφατα, αθλήτρια μόνο «του σαββατοκύριακου». Μετά από σχεδόν 14 χρόνια που ο αθλητισμός υπήρχε στη ζωή μου σποραδικά και χωρίς καμία δομή, πήρα την απόφαση να αλλάξω. Ήθελα να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση, να ανεβαίνω τα αγαπημένα μου βουνά με μεγαλύτερη ευκολία και, πάνω απ’ όλα, να υποστηρίξω με το σώμα μου τη διάθεση και την ανήσυχη ενέργειά μου.
Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου με την ομάδα L-Crew, υπό την καθοδήγηση του coach Γιώργου Λουφέκη, και ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου τύχει!
Και κάπως έτσι, από μια απλή απόφαση να ξεκινήσω προπονήσεις για να δω το σώμα μου δυνατότερο... φτάσαμε στο XTERRA Greece.
Ένας τριαθλητικός αγώνας, αλλά όχι συνηθισμένος: Off-Road, με τεχνικά δύσκολη ποδηλασία και τρέξιμο στο βουνό.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη "βουνό" κατά την πρόσκληση του coach για μια προπονητική αναγνώριση της διαδρομής υπό την καθοδήγηση του κ. Χανούμη, η απάντηση ήρθε αυθόρμητα: «Πάμε!» Εκείνο το πρώτο Σάββατο στο βουνό ήταν και το έναυσμα για κάτι μεγαλύτερο. Κάτι μέσα μου είπε: «Νάσια, όσο καινούριο κι αν σου φαίνεται, πρέπει να το δοκιμάσεις». Κι έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, έκλεισα τη συμμετοχή μου στον πρώτο μου αγώνα τριάθλου.
Οι τρεις εβδομάδες που ακολούθησαν ήταν γεμάτες ανησυχία.
Θα τα καταφέρω; Θα μπορώ να σταθώ δίπλα σε έμπειρους αθλητές; Θα αντέξω;
Πολλά τα ερωτήματα, αλλά περισσότερη η ανάγκη να δοκιμάσω. Ήθελα να ζήσω αυτή την εμπειρία, να τη νιώσω στο σώμα μου και στην ψυχή μου. Ήθελα να δείξω στον γιο μου τι σημαίνει να προσπαθείς, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Με βοήθησε πολύ η υποστήριξη των προπονητών μου, των ανθρώπων της ομάδας, της L-Crew που με πίστεψαν, με εμψύχωσαν και με στήριξαν όλους αυτούς τους έξι μήνες που είμαι κοντά τους. Με βοήθησαν να τιθασεύσω τις ανασφάλειες μου, να πιστέψω λίγο περισσότερο στον εαυτό μου, να βρω ξανά τον λόγο που ξεκινά κάποιος να αθλείται.
Βγήκα από τη θάλασσα τελειώνοντας το κολύμπι με ζάλη. Έπεσα δύο φορές με το ποδήλατο. Στο τρέξιμο, οι γάμπες μου ήταν τόσο σφιγμένες που δεν ήθελαν ούτε την ευθεία να διανύσω. Αλλά προχώρησα.
Είχα δίπλα μου τη φίλη μου Κωνσταντίνα Γκοτζιά που με έκανε να νιώθω ασφάλεια, το σούπερ ποδήλατο του Γιώργου Ρούλου που προσφέρθηκε να μου το παραχωρήσει για τον αγώνα, τον Λάμπρο Γκουντούμα που γνωριστήκαμε στον αγώνα και τερματίσαμε μαζί και φυσικά... τον γιο μου Ανδρέα, με τη μητέρα μου, που φρόντισε να είναι εκεί μαζί του ώστε να με περιμένουν στον τερματισμό. Και τι τερματισμός… Χαρά παιδική, καθαρή, σαν πρώτη φορά σε λούνα παρκ.
Ναι, τερμάτισα. Και ναι, θέλω να το ξαναζήσω.
Το XTERRA έγινε πια στόχος για του χρόνου. Γιατί αυτός ο πρώτος μου αγώνας δεν ήταν απλώς μια εμπειρία, ήταν ένας καθρέφτης δύναμης και προσωπικής πίστης.
Και η διοργάνωση; Άψογη. Στην Ακτή Βουλιαγμένης, με υποστήριξη σε κάθε διαδρομή, βοήθεια στα τεχνικά κομμάτια, πλήρη αστυνόμευση, δυναμικά περάσματα, ράμπες, βραβεύσεις, χαμόγελα. Σαν να στήθηκε μια μικρή γιορτή, μόνο για να την τρέξουμε.
Αν κάτι κρατώ από αυτή την εμπειρία, είναι πως αξίζει να δοκιμάζεις. Όχι για να αποδείξεις κάτι, αλλά για να νιώσεις πόσα μπορείς... και δεν το ήξερες.
.jpg)
